Ze wordt soms een powervrouw genoemd. Ze is scherp, betrokken, enthousiast, verdient goed en heeft de spreekwoordelijke zaken voor elkaar. Leidinggevende, adviseur, hoogleraar, projectleider, arts of een andere rol met aanzien. Aan de buitenkant klopt het plaatje. En van binnen is ze bezig met afstemmen, voelen, inschatten. Ze slikt haar woorden in, vult gaten op, schuift mee waar iets dreigt te botsen. Omdat ze snel voelt wat de ander nodig heeft. En omdat ze, meestal onbewust, zoekt naar de toon, de woorden en de acties waarmee de relatie in balans blijft.
Een gedragspatroon dat ik zelf verdomde goed ken. Niet als iets van vroeger, maar als iets dat nog steeds een rol speelt in mijn intieme relaties. Al jong leerde ik de sfeer in een ruimte lezen, het verschil van betekenis in te schatten tussen een zucht en een stilte. Ik zag de opgetrokken wenkbrauw of de mondhoek die omhoog ging en merkte haarfijn wanneer de ander van binnen vertrokken was. Ik merkte het op en handelde ernaar, lang voordat de ander iets zei of deed. En dat doe ik nog steeds als ik niet uitkijk. Het is een gevoeligheid die me in mijn werk enorm helpt. Maar in vriendschappen of een partnerrelatie betekent het soms dat ik te veel verantwoordelijkheid op me neem. Dat ik meega, buig, slik, en er kneiterhard voor werk dat de verbinding niet breekt. En natuurlijk kost dat ook iets. Iets van jezelf.
De afgelopen dagen las ik het boek Beladen huis van socioloog en schrijfster Christien Brinkgreve. Na het overlijden van haar man begint ze het huis waarin ze samen woonden op te ruimen. Niet alleen het huis blijkt vol: ook haar hoofd en hart zijn overvol geraakt met dingen die nooit helemaal uitgesproken zijn.
Het boek is een gelaagd onderzoek naar liefde, verlies, aanpassing en de invloed van het verleden op het nu. Brinkgreve kijkt terug op haar huwelijk en onderzoekt hoe het zo is gelopen: hoe hij was, hoe zij was, en hoe hun dynamiek zich heeft ontwikkeld.
In haar boek raakt ze iets wat ik herken van mezelf en ook zie bij de mensen met wie ik werk. Hoe je ooit hebt geleerd om de relatie te beschermen door jezelf wat opzij te zetten. Omdat dat toen het slimste was wat je kon doen. En hoe die ingesleten patronen in relaties gewoon blijven draaien als ze onder de radar blijven. Soms geniepig subtiel, soms pijnlijk duidelijk. En dat dat zo vaak in schril contrast staat met het beeld van de powervrouw die de buitenwereld ziet.
Komt dit je bekend voor? Laat van je horen! Of stuur dit artikel door naar iemand die er iets aan heeft.
#relatiepatronen #relatiedynamiek #zelfopoffering #overlevingsmechanismen #powervrouwen #sterkevrouwen #zichtopjezelf